روز های چگال

رهایم کن زبند جان

وز زنجیرهای زنگوار نام

خدا و عشق

اینهایند پیوندان جاویدان

#سمیرا_ملک_پور

امروز نمی خوام خیلی بنویسم

تمام توجه ام قبل از جواب به درک سوالیه که میگه:

چطور این همه اصرار در جوامع مدنی وجود داره 

که ثابت قدم باشیم، در حالی که هیچ چیز ثابت نمیمونه؟

چطور میشه انتظار داشت در جهانی مملو از تضاد همیشه

یکسان عمل کرد؟

چی شد که ثبات رفتاری این همه ارزشمند شد؟

در خالی که هیچ دو موقعیتی تو زندگی یکسان نیست

و نمیتونه عکس العمل یکسانی هم انتظار داشت؟

شاید این سوالا شروع باز تعریفی دیگه باشه !!

درست وسط مکالمه ای که با دوستم داشتم 

و می گفتم که من برای پیاده روی  دوست دارم یکسره برم و همون مسیر رو برگردم

نه اینکه تو پارک هی چند دور بزنم یه مسیری رو. اصلا به خاطر همینه که چند وقتی

بی بهانه و با بهانه دوست دارم برم جاده سلامتی توچال، ذهنم من رو نگه داشت رو 

حرفی که زدم.

ترس از تکرار در من من رو از همه ی پارک های اطراف خونه تا جاده سلامتی وامی رهاند.

تکرارگریزی انرژی بیشتر از اونی که باید، ازم نگیره؟!!!

هر کسی یه چاه بلند داره تو وجودش

که هر خاطره تلخ غیر قابل عضمی رو دید

بندازه تو چاه و درش رو یه سرپوش بتنی بزنه

جوری که حتی اگر خودش بخواد هم به این راحتی ها نتونه

باهاشون مواجه شه.

این روزهای من 

مواجهه با سانسورهایی است که خود خواسته ام و خود ساخته ام

و من چه کودکانه هر بار به توجیهی از چاه سانسورهای خود عبور میکنم

بی آنکه تردیدی برای بازگشت بجا بگذارم و اما هر بار

به خود باز میگردم و سر از این چاه در میارم.

یکی بود و فقط یکی بود
اون یکی دلش بیش از یکی می خواست
دلش خواست و دو تا شد
روزی رسید 
که یکی موند و اون یکی نموند
اونی که موند روزها با خاطر اونی که رفت موند
یه روز دید باز یکی بود و فقط یکی بود
و دلش دیگه خاطره نمی خواست
و دو تا شد
اونی که رفته بود هم ..‌.
و خدا تکثیر شد در زمین